Your Planet Sustainable?Your Tribe Harmonious?Your Life Vibrant?
Future Proof Ideas since 2005, by Erwin van Lun

Achtjarige kan je nog niet straffen

Kinderen van acht leren het best als je hen positief beloont ('goed gedaan'). Ze zijn nauwelijks gevoelig voor negatieve feedback ('jammer, niet goed'). Kinderen van twaalf reageren juist omgekeerd. Die zijn juist gevoeliger voor het wijzen op fouten.

Dat is resultaat van hersenscans door de Leidse psychologe Eveline Crone en haar team op het hersenlab van de Universiteit Leiden. De studie is deze maand gepubliceerd in The Journal of Neuroscience.

Crone vermoedt dat het verschil in 8 en 12 jarige komt door de complexiteit. Leren van fouten is ingewikkelder dan doorgaan op de ingeslagen weg. De nieuwe kennis kan grote gevolgen hebben voor wie kinderen iets wilt leren, zegt Crone in de nieuwsbrief.

Future Vision by Erwin Van Lun on this article

Kleine kinderen reageren vaak heel inituitief, heel dicht bij de natuur, heel sterk in het hier en nu. Op een bepaalde leeftijd gaan ze denken, iets dat ontwikkelde landen sterk stimuleren. ‘Denken’ wordt (veel) hoger gewaardeerd dan ‘voelen’. Als je je lekker voelt, wil ik niet worden afgeremd, maar juist worden gestimuleerd. Dat geldt toch voor iedereen? Maar we kunnen nou eenmaal niet alles doen waar we zin in hebben. Je kan niet zomaar een appel eten in een supermarkt, iemands huis binnenlopen of mensen betasten. Dit misschien bijna automatisch gedrag wat kinderen nog hebben moeten we met onze gedachte weer afremmen. Het zijn de normen en waarden, collectieve gedachtes, die we nodig hebben om je in een maatschappij veilig te voelen.

Mensen zijn slechts beperkt in staat kinderen op te voeden. Met man en macht zetten zij zich vol in, maar toch blijven ze onzeker. Dat geldt vooral ook omdat mensen tegenwoordig maar een paar kinderen hebben, zelfs hun broertjes of zusjes niet hebben helpen opvoeden of veel ervaring hebben met vorige kinderen. Dit soort inzichten leiden ertoe als we straks personal child brands krijgen die ons helpen om kinderen groot te brengen. Zij luisteren letterlijk (!) met ons mee naar wat er gebeurt in een dialoog met ons kind, in een voorval bijvoorbeeld. Via allerlei sensoren wordt gezichtsuitdrukking, lichaamshouding en taal gemeten. Om ons vervolgens ‘s avonds, als de kleine ligt te slapen, nog eens een dit voorval door te spreken. Volledig geautomatiseerd. Voor dit echt gemeengoed is, hebben we het wel over 2050, de tijd van pamper planet.

Related trends

Related postings

Archive

Twitter
RSS