De 'fake-hand illusion' is een fenomeen waarbij een testpersoon het gevoel krijgt bij een nephand alsof het een onderdeel is van het eigen lichaam. Bij dit experiment wordt een zichtbare nep-hand precies tegelijkertijd geprikkeld met een echte hand die aan het zicht is onttrokken. Hierdoor wordt de persoonlijke inschatting van de positie van de eigen hand verstoord: de locatie van de nephand wordt als de eigen hand locatie ingeschat. Dit fenomeen komt voort uit het vermogen van de hersenen om verbanden aan te brengen tussen meerdere soorten zintuiglijke prikkels (visuele prikkels, tast en 'proprioceptive') op basis van een persoonlijke interne representatie in de hersenen van het eigen lichaam. Dit is wat de video laat zien. Inmiddels is er ook een vervolg gedaan op dit (al oude) onderzoek.
In plaats van een nephand wordt er een zichtbaar beeld getoond van een hand op een monitor (dus in 2D, dit blijkt ook te werken). Door nu de grootte van de nephand te variëren, blijkt dat de illusie nog altijd blijkt te werken bij grotere afmetingen van de hand, maar dat de illusie verdwijnt als de hand kleiner is dan de werkelijke hand. Dit past mooi bij de werkelijke representatie van onze hand. Zeer dicht bij onze ogen is onze hand oneindig groot, maximaal ver weg, met meest gestrekte arm, heeft een minimale grootte. Als de hand nog kleiner wordt, dan kan het nooit meer onze hand zijn. Dit experiment laat dit mooi zien.
Dit inzicht geeft mooi weer hoe groot een avatar, of ledematen daarvan, kan zijn in virtuele werelden waarbij we nog het gevoel hebben dat het van ons is. En dus echter voelt.