Mensen blijken zelfs in de virtuele wereld een natuurlijke afstand op te zoeken ten opzichte van andere mensen. Ook blijven zij gevoelig voor subtiele prikkelingen zoals oogcontact. Zo verplaatsten de deelnemers hun avatars als ze te dicht naar hun gevoel bij anderen kwamen. De onderzoekers zeggen dat onze hersenen niet zijn aangepast op de mediabeleving van de 21ste eeuw (via al). We maken de virtuele wereld zo echt mogelijk en binnen die wereld gedragen we ons gewoon als mensen. We kunnen niet anders. Alle emoties die we voelen, alle uitdrukkingen die we laten zien, alles wat we zeggen, al het gedrag dat we vertonen, en alle contacten die we hebben, voldoen aan één regel: de mens gaat zich precies zo gedragen als in de gewone fysieke wereld. Dit onderzoek toont dat opnieuw aan.