In het boek beschrijf ik dat overlijdensadvertenties in de krant gaan verdwijnen. Wij zijn straks voor altijd connected met onze trusted relations, onze vrienden, onze familie, onze kennissen. Als er in deze kring of tweede of derde graads van deze kring een sterfgeval is, horen we dat direct. Dat lezen we niet de krant of horen we jaren later. We weten dat direct. We zullen met alle relaties in staat zijn op de virtuele plek van onze contactpersoon een prachtige gedenkmomument te plaatsen. De laatste 'krabbels' zeg maar, maar dan prachtig en smaakvol vormgegeven in beeld en geluid. In onze contactenlijst zien we ons contact nog altijd staan, zij het met een smaakvol RIP. Deze contactpersonen zullen op termijn niet meer prominent bovenaan staan maar taktvol hieronder. De jaren gaan voorbij. We worden zelf ouder. Opnieuw overlijdt er een contactpersoon. En weer een RIP contact erbij. En nog een paar jaar later weer iemand. En langzaam naderen we zelf de bejaarde leeftijd. Alleen onze kinderen, kleinkinderen, en verzorgers blijven over. En dan sterven we zelf. De jaren gaan door. Onze kinderen worden ouder, en sterven uiteindelijk ook. Onze kleinkinderen leven door. Zij hebben hun ouders nog altijd smaakvol staan. En dan zien we wat we nooit hebben kunnen zien: 'jouw opa flirte met jouw oma'. Tekstjes, audio, video. Ze waren samen op een dancefeest! Dat lijkt heel ver weg, dat is het ook, maar daar gaat het dus wel naar toe.