Ik wist totaal niet wat ik van het gesprek kon verwachten. Bezat Ramana krachten die wij de meeste mensen ook hebben maar niet (meer) kunnen gebruiken? Is het allemaal één grote goocheltruc? Wat doet Ramana met kritiek? Hoe kijkt hij naar de toekomst. Wat zou het eigenlijk voor een type zijn? En misschien konden we wel op een bepaalde manier samenwerken. We spraken af in de Pacific Parc, bij de Westergasfabriek te Amsterdam.
Daar trof ik de 26 jarige Wouter samen met zijn vriendin en zakenpartner Christinane en hondje Midas. Ik was al eerder binnen en zocht een tafeltje uit. Hij arriveerde later en dat was direct ontnuchterend. Er ontstond geen mystieke sfeer, geen ijziglange stiltes of een oculte stem, niets van dat. Ik maakte gewoon kennis met een aardig intelligent stel met een eigen kijk op het leven. Wouter studeerde af als antrolopoog aan de Universiteit van Amsterdam, is geen zwevig type maar staat juist met beide benen op de vloer. Om alle verwachtingen direct recht te zetten begon hij met: ‘even voor de duidelijkheid: wat ik doe zijn trucs, het zijn allemaal illusies. Maar wel goede illusies’. Okee, dacht ik, dus geen mystieke krachten die ik nog niet begrijp. Maar toch kreeg het gesprek een stuk verderop een bijzondere wending.
Eerst heeft hij zijn achtergrond toegelicht. Over zijn opleiding in India, over het internationale wereld van magiers en over zijn iniatief om een Indiase School of Magics in Nederland op te zetten: The Vazhakunnam Namboothiri Academy of Magical Sciences. In de opleiding wordt Magie net als in India gezien als wetenschap. Aan deze school leren cursisten praktische toepassingen van de eeuwen oude geheimen van de Indiase magie en de illusie. Zo kan je bijvoorbeelden leren om de hartslag aantoonbaar stop te zetten. Iets dat ik bijzonder interessant vind: ik doe immers al enige tijd aan meditatie en beheersing is daar een groot goed, maar tegelijkertijd ook erg moeilijk.
We kwamen er al pratende achter dat zowel Ramana als ik in de business zitten van het ‘onmogelijke mogelijk maken’. Dikwijls krijg ik bij mijn lezingen een ongelofelijk blik: ‘gaat het daar echt naartoe’? En bijna altijd is er dan sprake van een zekere angst voor die toekomst. Angst voor het onbekende doet onze ogen sluiten, dan stopt onze creativiteit om anders te denken, buiten kaders te denken. Visualisatie van de toekomst, al is het maar door een illusie, zou de kracht van mijn lezingen enorm kunnen versterken. En dat sluit ook perfect aan bij mijn ambitie om te werken aan een avondvullende show over de toekomst. Wellicht werken we samen daar nog eens naar toe. Daarbij gaf Ramana aan ook privesessies te verzorgen voor kleine groepen. Iets waar ik graag gebruik van ga maken. Dat is een aardige start om meer begrip van elkaar te krijgen (als je ook belangstelling hebt kunt je contact met me opnemen).
En natuurlijk volgde er nog onvermijdelijk een demonstratie van een aantal trucs. Als eerste vroeg hij mij een stuiver. Die legde hij vlak op tafel. En terwijl hij zijn handen op ca 10 centimeter afstand magisch de stuiver ‘betoverde’, kwam hij zichtbaar omhoog. Daarna viel hij weer en rinkelde. Heel apart. Vervolgens pakte hij een stapeltje kaarten. Ik mocht er een kaart uitpakken. Ik mocht de kaart bekijken en terugdoen ergens middenin. Daarna pakte hij z’n business kaartje en schreef op: schoppen 10. Precies de kaart die ik had gepakt! Daarna maakte hij het nog wat gekker. Hij hield z’n handen ca één centimeter van elkaar en vroeg mij een virtueel pakje kaarten voor te stellen. Welnu, ik zit in de virtuele business, dus dat ging lukken. Ik mocht een virtuele kaart pakken. En ik moest onthouden welke kaart dat was. Vervolgens moest ik virtuele kaart weer terug doen in het virtuele pakje. Prima. So far, so good. Daarna pakte hij een echt pakje kaarten in een doosje. Hij haalde kaarten uit het doosje en liet me zien dat alle kaarten erin zaten met het plaatje naar boven. Eentje echter niet. En dat bleek de harten vijf, precies de kaart die ik in gedachte had. Gek werd ik ervan! Tenslotte mocht de stuiver in mijn hand liggen. Hij nam m’n hand aan de onderkant beet en ik moest me concenteren. Daarna ging de stuiver in mijn hand rechtop staan. In mijn hand! Ik dacht dat ik gek werd.
En natuurlijk wilde ik weten: hoe, hoe, hoe. Maar vond het te flauw om het te vragen. Je krijgt het toch niet te horen. Dat is nou typisch beroepsgeheim.
Maar toen volgde wel de magische uitspraak:
Het is een illusie Erwin, het is een truc, maar hij zweeft wel!
En daarna concludeerde ik direct dat Ramana het woord ‘truc’ totaal anders interpreteert dan ik. Dat wij (de westerse wereld) denken in materiele trucs (de hoed met de dubbele bodem), maar dat je ook op spirtueel/energie niveau trucs kunt doen. En dat zijn magie combinaties zijn van allerlei technieken. Het gaat niet alleen om een magneetje ergens onder, het is ook de vingervlugheid, ook de ‘onzichtbare touwtjes’ en ook de krachten in jezelf op energieniveau. En juist die krachten, die ik ook ontdek persoonlijk ontdekt bij meditaties, en waarvan veel mensen denken ‘er is nog meer tussen hemel en aarde’, juist die krachten zijn op dit moment niet (wetenschappelijk) te begrijpen. ‘Het is allemaal heel subtiel’ kon hij nog toelichten. Op websites las ik zijn uitspraak dat de innerlijke balans in jezelf extreem belangrijk is. En dan hebben we het toch zelden over balans over lichamelijk niveau, maar op energetische niveau, iets dat we al snel spiritueel noemen. Hij noemt zijn performance dan ook ‘illusies van het bovennatuurlijke’.
Als mensen denken aan innovatie, aan de toekomst, denken ze dikwijls in nieuwe materiele producten die op ons af gaan komen. Dat is niet hoe ik het zie. Ik geloof sterk dat nadat de virtuele wereld tot volle wisdom is gekomen (denk aan 2030), in een wereld waarin alles voor ons wordt geregeld (en dat daarbij op wereldschaal), dat er een wereld ontstaan waarin spiritualiteit een revival beleeft. En dan bedoel ik geen religie, geen godsdienst, maar alom geaccepteerd praktisch toepassen van het inzicht dat een mens niet ophoudt bij moleculen, bij de huid, maar veel meer is dan dat. En als je dat onderkent, je ook veel meer uit het leven kan halen. Stof voor het boek over 2050, stof voor pamper planet.
Zo liep mijn nieuwsgierigheid over via ontnuchtering naar totale fascinatie. Wordt zeker vervolgd…