Zo werkt Hitachi aan “RFID powder”, RFID poeder. Dit zijn RFID tags van 0.05 x 0.05 mm en 5 microns dik. Vergelijkbaar dus met een heel dun plakje van een haar en bijna niet zichtbaar. Deze chips verwacht Hitachi binnen 2 tot 3 jaar op de markt te brengen. Wel erg klein, maar dus nog niet eetbaar.
Kodak heeft echter een patent geregisteerd op een eetbare én verteerbare RFID tags. Deze chips worden in soort gelatine gegoten dat enige tijd kost om in de maag te verteren. Gedurende die tijd kan de chip communiceren met de buitenwereld via een RFID scanner. Nadat het maagzuur z’n werk heeft gedaan, komt het zuur in contact met de tag en vernietigd het. Het zijn dus chips die in ons lichaam kunnen leven en door het lichaam zelf worden vernietigd. Het is mogelijk dit type chips met het voedsel in te nemen maar ze kunnen ook eenvoudig worden ingeschoten.
Kodak ziet verschillende nieuwe mogelijkheden voor dit nieuwe type lichaamsvriendelijke tags :
- in een kunstknie of -heup waarbij de chip kapot gaat wanneer het gewricht slijtage gaat vertonen, en er dus aandacht nodig is.
- door dit soort tags op elke individuele pil te plakken die mensen moeten slikken, kan verplegend personeel zien of een (demente?) patient werkelijk de benodigde pillen heeft geslikt (en niet is kwijtgeraakt bijvoorbeeld).
- de anti-conceptie pil. Op deze wijze word je eraan herinnerd als je m niet hebt geslikt.
- als de chips gaan reageren op bloedruk, temperatuur of de aanwezigheid van virussen of bacterien kunnen zij de buitenwereld gaan informeren.
Zo krijgt elk fysiek plekje op de wereld, zelfs de bloedbanen van mensen, ook een eigen plekje in de virtuele wereld. Tot in het kleinste detail bouwen we de fysieke wereld na. Dit is opnieuw een bouwsteentje.