Vandaag probeerde ik een nieuwe fiets op de sportschool. Zo eentje met een televisie erop. Niet dat ik dat geweldig vind maar ik wilde het toch even proberen, was toch nieuwsgierig. Toevallig was daar het programma 'rondje west' op TV Eest. Hier rijdt een auto met een camera gedurende een minuut of vijf ergens door de buurt. Door Leiden, door Den Haag, door Delft, Den Haag of Wassenaar. En vaak denk je dan: dat ken ik! Dat was leuk, maar het kan nog veel leuker. Lees verder want het wordt echt leuker, dit is echt pas een begin!

In het boek beschrijf ik dat overlijdensadvertenties in de krant gaan verdwijnen. Wij zijn straks voor altijd connected met onze trusted relations, onze vrienden, onze familie, onze kennissen. Als er in deze kring of tweede of derde graads van deze kring een sterfgeval is, horen we dat direct. Dat lezen we niet de krant of horen we jaren later. We weten dat direct. We zullen met alle relaties in staat zijn op de virtuele plek van onze contactpersoon een prachtige gedenkmomument te plaatsen. De laatste 'krabbels' zeg maar, maar dan prachtig en smaakvol vormgegeven in beeld en geluid. In onze contactenlijst zien we ons contact nog altijd staan, zij het met een smaakvol RIP. Deze contactpersonen zullen op termijn niet meer prominent bovenaan staan maar taktvol hieronder. De jaren gaan voorbij. We worden zelf ouder. Opnieuw overlijdt er een contactpersoon. En weer een RIP contact erbij. En nog een paar jaar later weer iemand. En langzaam naderen we zelf de bejaarde leeftijd. Alleen onze kinderen, kleinkinderen, en verzorgers blijven over. En dan sterven we zelf. De jaren gaan door. Onze kinderen worden ouder, en sterven uiteindelijk ook. Onze kleinkinderen leven door. Zij hebben hun ouders nog altijd smaakvol staan. En dan zien we wat we nooit hebben kunnen zien: 'jouw opa flirte met jouw oma'. Tekstjes, audio, video. Ze waren samen op een dancefeest! Dat lijkt heel ver weg, dat is het ook, maar daar gaat het dus wel naar toe.

Soms zetten de simpelste dingen me aan het denken. Bijvoorbeeld als iemand mij vertelt over zijn zoontje van drie. Dat zoontje legt enthousiast door de telefoon uit dat hij een tekening heeft gemaakt. Kijk maar! En dan vervolgens niet begrijpt dat papa dat niet kan zien. Kinderen zijn pas echt intuitief. Zij doen nog gewoon wat de natuur hen ingeeft. Iets aanwijzen en er samen naar kijken is de normaalste zaak van de wereld. Behalve (nog) in de mediawereld van vandaag. Het zal nog even duren maar vroeg of laat zien we dezelfde dingen. Als de één het hoofd draait, ergens naar wijst en daarop attendeert, dan kijkt de ander gewoon mee. Kijk maar! En wijzen is voldoende. Zo simpel gaat het worden. Een kind kan de was doen.

Vanavond was er bij Paul de Leeuw een meisje met reuma dat haar vier kinderartsen van het AMC zeer dankbaar toezong. Niets dan lof over deze artsen, over merk-ambassadeurs gesproken! Het deed me denken aan de wijze waarop coaching brands op een persoonlijke wijze kunnen helpen om een bepaalde emotie te verwerken. Om een ervaring te ensceneren die een bepaalde emotie een plekje geeft. Vroeger deden kerken deden dat. Zij hadden geleerd dat mensen rituelen nodig hebben om emoties te verwerken, om het een plekje te geven. Dat hebben we tegenwoordig als 'overdreven' terzijde geschoven maar de menselijke behoefte blijft. De invulling van deze behoefte keert dus op een andere wijze terug. Het programma van vanavond inspireerde me om te kijken hoe health coaching brands straks zouden kunnen helpen om emotioneel leed rondom ziektes te verwerken. Tegelijkertijd dacht ik aan het programma Spoorloos dat verloren contact weer herstelt. Dat programma zou dan uitstekend passen bij social coaching brands. Iets om over na te denken bij social coaching brands in oprichting, bij Hyves bijvoorbeeld. Ik zal eens gaan polsen.

Related trends

• Coaching brands

In mijn boek definieer ik de virtuele wereld als de wereld die wordt beleefd op afstand. Juist in contrast met de fysieke wereld, de wereld van alle zintuigen, de wereld van het hier en nu. Vanuit die definitie is alles wat achter een technische connectie zit, alles waarin een omzetting heeft plaatsgevonden van licht, geluid of geur in elektrische (analoge of digitale) signalen en vervolgens weer terug, onderdeel van de virtuele wereld. Vervolgens schets ik de volwassen mediacontext. De volwassen mediacontext omvat de virtuele wereld + print. Omdat print tenslotte ook een medium is, dat vervolgens ook de nodige veranderingen zal ondergaan. Ik noem het de volwassen mediacontext omdat hier sprake (wordt ) van een volwaardig bi-directioneel communicatiekanaal. Inclusief beeld, geluid en zelfs op termijn geur, smaak en tast. Maar misschien kan de definitie van de virtuele wereld nog wat scherper.

De vraag die ik mezelf stel: hebben mensen een ingeboren tegenzin om vragen te stellen? Mensen zoeken van nature een zo hoog mogelijke status (niet zozeer qua luxe, maar qua interpersoonlijke communicatie). Dat zit in onze natuur. Linksom of rechtsom, we willen voor elkaar krijgen wat wij willen. Door een vraag te stellen aan iemand anders, duw jezelf in een lagere status. Dat zou nog wel eens een extra impuls kunnen geven aan coaching brand agents; dan kan je het immers dáár aan vragen en hoef je dus nix aan iemand anders te vragen. Grappig. Zou hier wel eens iets meer over willen weten. Iemand die hier toevallig iets over weet?

In het boek tip ik in het nawoord het wereld van 2050 aan: De komende decennia nemen merken alle onze cognitieve taken van ons over zoals expliciet informatie onthouden, administraties voeren en plannen maken en bewaken. Creativiteit blijft vooralsnog aan ons behouden. Maar wat gebeurt na 2055? Als auto's zich autonoom verplaatsen en de menselijke deelname uit de logistieke keten van goederen is verdwenen? Als robots ook taken in complexere omgevingen hebben overgenomen zoals het huis schilderen, snoeien en de vaatwasser uitruimen. Zijn computers dan in staat creativiteit van verschillende mensen te combineren? Wanneer overstijgt de creativiteit van computers zlf de mensheid? Wat gebeurt er als zij ons ook hierin gaan overtreffen? In deze situatie stijgt de menselijke arbeidsproductiviteit tot het extreme en maximaliseert de participatie van de consument in de afname van de dienst. Computers en robots doen dan zo ongeveer al het werk. Wat gaan wij dan doen in de tweede helft van 21-ste eeuw? Krijgen we in dit schijnparadijs van onze wijze coaching brand agents wat leuke spirituele opdrachtjes om onze emoties te prikkelen? Of een vakantie naar Portugal voor een lekkere partij fysiek bewegen, te voetballen met onze vrienden? Of een spel om onze paranormale gaven te trainen? Mogen we straks en masse de zwakste mensen helpen vanuit het topje in de piramide van Maslow? Worden we dan als een soort speeltje voor computers, zoals wij nu zelf huisdieren houden voor ons eigen plezier?

Bed8 me vandaag dat relatietherapie ook een aandachtsgebied gaat worden van social coaching brands. Coaching brands faciliteren bij onderling contact, dus ook hierbij. En een ander punt dat me vandaag te binnen schoot dat social coaching brands hun diensten ook nog gaan verlenen in alle mogelijke talen en fungeren daarbij ook al (live) tolk. Tjonge, jonge, jonge, wat is er nog veel te doen! We staan echt pas aan het begin. Leuk!

Related trends

• Coaching brands

Gedurende tienduizenden jaren handhaven mensen rituelen om belangrijke emotionele momenten in het leven te verwerken. Religie bood vaak een kapstok voor deze rituelen. Het trouwen, de doop & de begravenis: belangrijke momenten waarbij de kerk aanwezig was. Belangrijk voor de menselijke psyche om zaken een plaats te geven. Tegenwoordig zijn er nieuwe belangrijke emotionele momenten in het leven van mensen, met names emoties die afscheid impliceren. Het afscheid van de fysieke kracht en het afscheid van de geestelijke top zijn er voorbeelden van. Vroeger waren mensen al lang dood voor het zover kwam. Het zijn voorbeelden van 'persoonlijk afscheid'. De Scheiding en Het Ontslag zijn vormen van afscheid ten opzichte van anderen. Het zijn relatief nieuwe begrippen die nog nauwelijks een plek in onze cultuur hebben gekregen. Het ging vroeger veel meer om blijvende banden. Als gevolg wordt dit soort afscheid slecht verwerkt. Ik denk dat nieuwe rituelen rond afscheid de komende vijftig jaar een plek gaan krijgen en dat social coaching brands hierbij een belangrijke rol zullen spelen.

Nav dit stukje op marketingfacts bedacht ik me dat de speurtocht naar mensen een aandachtsgebied wordt van social coaching brands. We zoeken straks niet alleen naar mensen in de fysieke wereld maar ook in de virtuele wereld. Mensen die we online hebben ontmoet, waar we maar een paar dingen van weten, en die vervolgens zijn 'verdwenen'. Social coaching brands kunnen dan gaan helpen.

Social coaching brands willen nog wel eens een ondergeschoven kindje zijn op dit weblog. Met name het business model van social coaching brands lijkt lastig. Social coaching brands faciliteren onderling contact tussen mensen. Het zijn de opvolgers van de technisch-georienteerde telecom operators die in feite alleen de technische verbinding tot stand brachten. Dat wordt een commodity waar niemand straks nog voor wil betalen. De echte toegevoegde waarde ligt hoger. Attent zijn bij een verjaardag, een geboorte of zelfs het overlijden. Met een persoonlijk gegeven kadootjes, een verstuurde attentie of een 'medeleven op afstand' (wat veel verder gaat dan een e-card). Dating hoort tot het werkgebied van social coaching brands. Maar ook verzekeringen horen hierbij. Bijvoorbeeld aansprakelijkheidsverzekeringen, uitvaartverzekeringen en weduwen/wezenpensioenen. Ben benieuwd wanneer social coaching brands in de dop (bvb Messenger, Telefoongids.nl of Hyves) dit soort diensten gaan bieden.

Vandaag bedacht ik me dat ook computer virussen zich zullen aanpassen in de toekomst. Waar merken zich evolueren tot vriendelijke maatjes, gevisueerd door brand buddies, zullen virussen zich letterlijk monsterlijke gedaantes aanmeten en met vijftien ogen, slagtanden en een kwijlende mond ons leven binnendringen. Net een griezelfilm.