Kim Wanten is een Nederlandse specialist op het gebied van Facial Coding: wat zeggen onze gezichtsuitdrukkingen? Zij heeft een uitgebreid stuk geschreven waarvan hieronder een (ruime samenvatting).

Facial Coding vindt zijn oorsprong bij Charles Darwin die in 1872 ontdekte dat gezichtsuitdrukkingen aangeboren zijn en soortgelijk aan die van orang oetans. Hij concludeerde dat lang voordat wij de mogelijkheid hadden om te praten mensen voornamelijk communiceerden via gezichtsuitdrukkingen. Daarna duurde het tot de mid jaren zestig voordat Paul Ekman doorging met waar Darwin geëindigd was. Ekman ontdekte dat gezichtsuitdrukkingen universeel en uniform zijn.

Amerikaanse onderzoekers hebben voor het eerst wetenschappelijk vastgesteld dat magnetische velden kunnen genezen. Onderzoekers van de Universiteit of Virginia , stellen dat het aanbrengen van een locaal statisch magnetisch veld van gemiddelde sterkte op een geïnfecteerde wond de zwelling significante kan doen verminderen, mits het direct na het trauma wordt toegepast. Deze bevindingen zijn gepubliceerd in het Amerikaanse blad voor fysiologie (via gw, up).

Veel kennis die de mensheid de afgelopen duizenden jaren heeft opgedaan, zoals de geneeskrachtige werking van magnetische velden, zullen de komende jaren erkenning krijgen. Wij gaan de niet-stoffelijke (niet atomair) natuur steeds beter begrijpen en wetenschappelijk aantonen. Dit zal de wijze waarop wij (in elk geval de westerse maatschappij) met gezondheid omgaan fundamenteel veranderen.

De 'fake-hand illusion' is een fenomeen waarbij een testpersoon het gevoel krijgt bij een nephand alsof het een onderdeel is van het eigen lichaam. Bij dit experiment wordt een zichtbare nep-hand precies tegelijkertijd geprikkeld met een echte hand die aan het zicht is onttrokken. Hierdoor wordt de persoonlijke inschatting van de positie van de eigen hand verstoord: de locatie van de nephand wordt als de eigen hand locatie ingeschat. Dit fenomeen komt voort uit het vermogen van de hersenen om verbanden aan te brengen tussen meerdere soorten zintuiglijke prikkels (visuele prikkels, tast en 'proprioceptive') op basis van een persoonlijke interne representatie in de hersenen van het eigen lichaam. Dit is wat de video laat zien. Inmiddels is er ook een vervolg gedaan op dit (al oude) onderzoek.

Mensen blijken zelfs in de virtuele wereld een natuurlijke afstand op te zoeken ten opzichte van andere mensen. Ook blijven zij gevoelig voor subtiele prikkelingen zoals oogcontact. Zo verplaatsten de deelnemers hun avatars als ze te dicht naar hun gevoel bij anderen kwamen. De onderzoekers zeggen dat onze hersenen niet zijn aangepast op de mediabeleving van de 21ste eeuw (via al). We maken de virtuele wereld zo echt mogelijk en binnen die wereld gedragen we ons gewoon als mensen. We kunnen niet anders. Alle emoties die we voelen, alle uitdrukkingen die we laten zien, alles wat we zeggen, al het gedrag dat we vertonen, en alle contacten die we hebben, voldoen aan één regel: de mens gaat zich precies zo gedragen als in de gewone fysieke wereld. Dit onderzoek toont dat opnieuw aan.

Een aantal opvallende verschillen tussen Chinese en Amerikaanse US gebruikers:

• Chinese gebruikers schuwen geen photoshop om hun foto te bewerken.


• Chinese gebruikers vinden het niet erg als hun foto niet scherp is.


• Amerikaanse gebruikers kijken recht in de camera, in tegenstelling tot hun Aziatische mede-aardbewoners.

(via vc). Kinderen komen steeds eerder in aanraking met andere mensen. We spreken steeds eerder verschillende talen. We raken ons steeds eerder bewust van onze culturele verschillen. Maar de mens leert voornamelijk het eigen gedrag aan door het kijken naar anderen, door het kopieren van anderen. Als alle peuters ter wereld straks verbonden zijn, dan staan ons heel bijzondere ontwikkelingen te wachten. Het gevolg is dat het gedrag van de mens uiteindelijk naar elkaar zal toegroeien, dat er uiteindelijk sprake zal zijn van 1 cultuur. Maar dan zijn we wel honderd jaar verder.

De bijgaande video laat zien hoe onze schijnbare creativiteit zeer sterk afhangt van de omgeving waarin we iets produceren (via fc). Het laat zien dat we verbonden zijn met elkaar. En waar maar weer eens blijkt dat het menselijk lichaam en de menselijke geest niet stopt bij onze huid. We zijn allemaal verbonden en onze creaties zijn daar en alleen daar het gevolg van. De bijzondere video van zes minuten laat dit weer eens zien. Nu verbaast het ons wellich maar wat betekent dit als we deze capaciteiten gaan erkennen en werkelijk gaan gebruiken? Dan zal creativiteit tot grote hoogte kunnen gaan stijgen. Een aandachtspunt voor deze eeuw!

Charles Darwin ontdekte dat alle gezichtsuitdrukkingen uniform en universeel zijn. Zelfs mensen die blind zijn geboren hebben dezelfde uitdrukkingen als ieder ander mens op deze aardbol. Paul Ekman zette het werk van Darwin voort in de jaren zestig door alle gezichtsuitdrukkingen in kaart te brengen. Niet wetende waar hij aan begon kwam hij een dikke 10 jaar later met een systeem op de proppen waarin hij maar liefst 3500 relevante gezichtsuitdrukkingen onderscheidde, welke onderverdeeld zijn in 24 Actie Units (AU’s).Tezamen kunnen hiermee de 7 basisemoties angst, woede, verdriet, blijheid, verassing, afgunst en afkeer onderscheiden worden (via hci). Deze inzichten worden nu gebruikt om reacties op advertenties te meten. Straks worden ze realtime gebruikt om in te spelen op onze reactie op productaanbiedingen. Net als in een gewone winkel alleen dan op afstand en volledig geautomatiseerd.

Op neuromarketing staan de resultaten van een onderzoek waaruit weer blijkt hoe mensen emoties kopieren van anderen. Dat verklaart waarom mensen bang zijn voor een slang, terwijl ze zelf nog nooit zijn gebeten door een slang of zelfs nog nooit een slang hebben gezien. Ditzelfde gedrag zorgt ervoor dat de Nederlandse samenleving gruwelt van koeienogen terwijl het in andere landen een lekkernij is. We nemen de programmering over van elkaar. Een les die wordt getrokken is: hoe echter het lijkt, hoe meer de emoties wordt overgenomen. Van cartoons bijvoorbeeld gebeurt dat slechter. Dat betekent straks voor merken die zich laten representeren door brand agents, virtuele karakters die uiteindelijk (over een jaar of twintig) er uitzien als échte mensen, zich gedragen als échte mensen én praten met ons als échte mensen (vandaar het woord 'mensmerk' ), dat wij de emoties van deze karakters gaan overnemen. Volledig onbewust. Een brand agent die enthousiast is over een product, daarvan nemen we het enthousiasme over. Maar als een coaching brand agent, een representant van merken die het beste met ons voorhebben, vol afgrijzen met een bepaald product omgaat, dan zullen we het snel laten liggen. Daar hebben we geen woorden meer voor nodig.

Het aantal privégesprekken met de zakelijke mobiele telefoon neemt sterk af zodra werknemers inzicht krijgen in hun eigen belgedrag. Dit is één van de belangrijkste conclusies uit een onderzoek dat Ezwim, marktleider op het gebied van Total Telecom Management, heeft uitgevoerd (via ccm). Alleen directe correctie werkt bij mensen. Verhoog de pakkans bij snelheidsovertredingen, pak mensen direct op bij voetbalwedstrijden, geef ze direct inzicht in hun energieverbruik (met een metertje bij de deur dat zelfs toegankelijk is via een widget, gadget op de desktop), print op een vliegticket het gevolg voor het milieu enzovoorts. Net als je bij kinderen direct moet corrigeren (en niet later nog eens een keer), werkt het ook nog altijd bij volwassenen zo. Een luier die een naar geluid oproept voor de baby bij nattigheid, zal de zindelijkheid wel eens ernstig kunnen bevorderen. En niet alleen bij mensen, maar bij dieren net zo. Als je ze niet kan confronteren met hun eigen gedrag, dan werkt het niet. Hier hebben we een naam voor: lik-op-stuk heet dat.

Uit onderzoeken van het Engelse British School of Motoring en het Duitse Allianz Centrum is gebleken dat racegames de oorzaak zijn van meer ongelukken. De racegames zorgen ervoor dat er competitiever auto wordt gereden. Mensen die vaak racegames spelen rijden ook agressiever, nemen meer risico’s en zijn vaker betrokken bij ongelukken. Dit alles zou te maken hebben met het feit dat racegames steeds realistischer worden gemaakt (via dc). Mensen hebben natuurlijke, dierlijke, drijfveren. Agressiviteit, seksualiteit en risicovol gedrag zijn aangeboren, diep verankerd in ons systeem en niet te verwijderen. Onze hersenen zorgen echter voor beteugeling van deze drijfveren, aangeleerd in onze opvoeding en stevig getraind door onze omgeving. Als we echter in een omgeving komen waar we los komen van alle sociale controle, ontwaakt het dier in de mens. We doen de dingen die we alleen in onze dromen kunnen doen. Zoals hier duidelijk te zien. Als de mens zelf geen onderscheid kan maken tussen fysiek en virtuele wereld, dan zal hij daarbij ter plekke moeten worden geholpen. Allerlei technologie zal daarbij gaan helpen, bijvoorbeeld door auto's die zich automatisch houden aan de lokaal voorgeschreven regels. Die komen er. Dat is zeker. En in games mogen we ons dan helemaal uitleven.

In 1999 al schreef Garret B. Stanley van Harvard een artikel dat beschreef hoe visuele beelden die zijn vastgelegd in onze hersenen zijn te reconstrueren tot een echt visueel beeld. In het plaatje een voorbeeld van de reconstructie van een beeld uit de hersens van een kat. Het algoritme zegt dat elk punt in de ruimte wordt weergegeven door 6 tot 8 celparen. Waarschijnlijk worden hier neuronparen bedoeld. Hoe meer neuronen er worden gemeten, hoe hoger de kwaliteit van de reconstructie. In het plaatje zien we boven een reeks orginele video beelden en daaronder de reconstructies vanuit de activiteit van 177 celllen in de hersenen van een kat (meer op futurefeeder). Hoe langer het beeld wordt aangeboden, des te scherper de reconstructie, zo lijkt het. Als we onze herinneringen kunnen oproepen, kunnen we dan straks ook weer zo pennenbakjes als ik vroeger op mijn bureau had staan bestellen? Of zo'n hempje dat Alice altijd draagt? Of de muziek die ik vroeger op vakantie hoorde? Met dit inzicht lijkt dit een klein stapje dichterbij te komen. Niet voor 2015 maar in 2030 moeten we een heel eind kunnen komen. Misschien maken merken onze dromen dan werkelijk waar..

Het menselijk oog blijkt naast de bekende kegeltjes en staafjes ook een derde receptor te bevatten waar blijkbaar nog geen Nederlands woord voor is gevonden: de melanopsin ganglion cels. Melanopsin werd in 1998 ontdekt in gespecialiseerde light-gevoelige cellen van de kikkerhuid door Dr. Ignacio Provencio en collega's. Provencio toonde vervolgens in 2000 aan dat dieren, inclusief mensen, ook melanopsin produceren in specifieke cellen bij het netvlies. Het grote verschil van de nieuwe receptor is wat de mens vervolgens doet met deze stimulus. Kegeltjes en staafjes zorgen voor de beeldopbouw in de hersenen waar de mens op kan reageren. De melanopsin ganglion cells zijn echter verantwoordelijk de reactie van het menselijk lichaam op de aanwezigheid van licht. Deze derde receptor heeft enorme invloed op het bioritme van mensen en technologie gaat ook hierop inspelen.

In het VPRO programma Noorderlicht werd de mens getest op reacties bij veranderingen in het gezichtsveld. Het blijkt dat mensen super gevoelig zijn voor directe veranderingen en veel minder voor geleidelijke veranderingen. Een stilstaand beeld waarin een vliegje verschijnt, wordt direct opgemerkt. Als iets echter langzaam verandert, zie je het echter bijna niet. Zit iemand eerst op een rode bank en dertig seconden later geleidelijk op een blauwe wordt de nauwelijks opgemerkt. Pas als je weer even met je ogen knippert zie je het verschil. Andere dieren zitten (uiteraard) op dezelfde manier in elkaar. Daarom sluipen katten bijvoorbeeld. (Misschien laten kikkers zich daarom wel doodkoken in water dat langzaam wordt opgewarmd maar dit is even een aanname van mezelf, wel een ander zintuig natuurlijk). Een beroemd experiment hierbij is het filmpje waarin mensen een bal overgooien. De kijker concentreert zich hier goed op en telt braaf alle keren dat de bal werd overgegooid. Na het filmpje wordt aan de kijkers gevraagd of er verder nog iets bijzonders was opgevalen. Niemand viel iets op. Maar nu komt het: in de tussentijd loopt er een man met een gorillapak tussen de werpers. En niemand die het ziet! Slechts een klein percentage van de mensen valt dit op.

De vraag die ik mezelf stel: hebben mensen een ingeboren tegenzin om vragen te stellen? Mensen zoeken van nature een zo hoog mogelijke status (niet zozeer qua luxe, maar qua interpersoonlijke communicatie). Dat zit in onze natuur. Linksom of rechtsom, we willen voor elkaar krijgen wat wij willen. Door een vraag te stellen aan iemand anders, duw jezelf in een lagere status. Dat zou nog wel eens een extra impuls kunnen geven aan coaching brand agents; dan kan je het immers dáár aan vragen en hoef je dus nix aan iemand anders te vragen. Grappig. Zou hier wel eens iets meer over willen weten. Iemand die hier toevallig iets over weet?